Cykl Dafne
W cyklu Dafne nawiązywałam do dzieła Lorenzo Berniniego, Apollo i Dafne (1622-25)
oraz tekstu literackiego Przemiany Owidiusza.

W procesie tworzenia cyklu Dafne badałam malarstwo i rzeźbiarstwo z okresu wczesnego baroku i tu zainspirował mnie ruch, i dynamika oraz rola koloru i światła u Caravaggia
i Rembrandta, a także przede wszystkim rzeźbiarstwo Berniniego. Współcześni twórcy,
którymi się inspirowałam to belgijska rzeźbiarka Berlinde De Bruyckere i Alina Szapocznikow.
W efekcie pracy artystycznej wybrałam do dalszego opracowania temat mitycznej nimfy
Dafne i jej wybawiającego przemienienia w drzewo wawrzynu. Jest to znany motyw dla twórców kultury od antyku do czasów obecnych, który postanowiłam rozwinąć i wykonać
jego własne rzeźbiarskie opracowanie.

W mojej pracy odniosłam się do dzieła Lorenzo Berniniego, Apollo i Dafne (1622-25),
w którym kobiece przedstawienie Scholten opisuje, jako przerażoną ze zgrozy z szeroko otwartymi ustami z powodu nadchodzącego przemienienia w drzewo. (Scholten, F., Painterly Sculpture, w: Caravaggio Bernini Early Baroque in Rome, Swoboda, G. (red.), Weppelmann,
S., (red.) Hannibal Publishing, Belgium 2019, s. 37).

Natomiast Griselda Pollock, przedstawia inną interpretację. Brytyjska krytyczka sztuki swoje obszerne badania nad tematem urazów i ich emocjonalnych konsekwencji oraz aestetycznej transformacji konkluduje, że ta kanoniczna rzeźba, która przedstawia kobiecą traumę jako chwilową porażkę mężczyzny, jest otwarta na naprawiające, feministyczno-warburgowskie odczytanie, które nie zamknie jej ust ani nie ustali jej znaczeń w wyuczonej rekonstrukcji historycznej kultury intelektualnej lub osobowości artysty lub jego zleceniodawców (Pollock, G., After-affects / After images. Trauma and aesthetic transformation in the virtual feminist museum, Manchester University Press, Manchester 2013, s. 69-70)

Sculpture Studio – Kamila Kocewiak-Robalewska

Cykl Dafne I —

Cykl Dafne II —

Kamila Kocewiak–Robalewska